Ooit deelde ik een hotelkamer met een collega die midden in de nacht gillend rechtop in zijn bed zat. Ik schrok met een verlamd hart wakker, hij kon het zich de volgende ochtend niet eens herinneren. Misschien lig ik ook wel eens ‘s nachts schreeuwend in bed, alleen is er dan niemand om het me ‘s ochtends te vertellen.
‘Het lijkt me zo heerlijk om single te zijn’, hoor ik vaak, heel vaak, van mensen voor wie het zo lang geleden is dat er niemand naast hen in slaap viel, dat ze zich niet meer kunnen herinneren dat het echt niet altijd zo ontzettend leuk is.
Als het stormt en het weer zo naargeestig is dat Emile Ratelband er een dipje van zou krijgen zit ik in mijn eentje met een dekentje en een boek op de bank. Niemand om even gezellig tegenaan te kruipen, geen tweede stem in de klaagzang over de ondraaglijke guurheid van een Noord-Europese herfst. Niemand die even zegt dat het vanzelf weer voorjaar wordt. Niet alleen buiten, maar ook in mijn hoofd.
Als mijn boekenkast over me heen dondert of ik uitglij in de douche, hoe lang duurt het voordat iemand me vindt? Hoeveel ongelezen whatsapp berichten zijn er nodig voordat vrienden mijn deur openbreken?
Mijn schreeuw in de duisternis hoort niemand.
Inamorati Anonymous 